Όσοι διανύουμε μια κάποια ηλικία θυμόμαστε με νοσταλγία τη Μεγαλοβδομάδα και την Πασχαλιά των παιδικών μας χρόνων, την απλότητα και τη λιτότητα αυτών των Μεγάλων ημερών.
Ήταν, πράγματι, τότε οι Πασχαλινές ημέρες γεμάτες από Αναστάσιμο φως, πατρογονικές παραδόσεις και συνήθειες, αλληλοβοήθεια, χαρά, προσμονή και ελπίδα για το πέρασμα (Πάσχα) σε μια καλύτερη ζωή...
Τι σχέση, όμως, μπορεί να έχει η πασχαλιάτικη νοοτροπία και οι σημερινές αντιλήψεις με το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν;
Στην εποχή μας, πίσω από την ψεύτικη βιτρίνα της ευμάρειας κυριαρχούν η ζοφερή πραγματικότητα της φτώχειας, της αβεβαιότητας και των αδιεξόδων.
Ο καθένας μας δοκιμάζεται, σηκώνοντας το δικό του σταυρό σε έναν κόσμο μοναξιάς, αδικιών και απανθρωπιάς.
Το Πάσχα των Ελλήνων, δηλαδή το Πάσχα των ιερών ακολουθιών, της πνευματικότητας, και των αξιών, το Πάσχα της ελληνικής παράδοσης επιβάλλεται να αποτελεί ευκαιρία αναστοχασμού, επανατοποθέτησης και αξιολόγησης της πορείας μας στη ζωή.
Και κατι ακόμα. Φέτος, θα μας λείψει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Κυρός Αναστάσιος και το Αναστάσιμο μήνυμά του.
Καθήκον μας είναι να θυμόμαστε πάντοτε την πνευματική, την χριστιανική και την πατριωτική στάση και προσφορά του. Θα ήταν χρήσιμο για όλους μας.
Από το άρθρο μου στην Εφημερίδα Ελευθερία.
Καλή Ανάσταση, με πνευματικότητα, αλληλεγγύη και ανθρωπιά..
